Gossip Rodos: Τις προάλλες, μπήκα στο σαλόνι μου και βρήκα ένα ολοκληρωμένο… «ζαχαροπλαστείο» να στήνεται πάνω στο χαλί. Το μενού; Μάφινς από πέτρες, φύλλα για πασπάλισμα και μία τούρτα φτιαγμένη από κορδόνια, ταινία και βαμβάκι.Επικρατούσε ακαταστασία; Ναι.Ήταν ωραία; Ναι.Παλιά πίστευα ότι το παιχνίδι έπρεπε να είναι οργανωμένο. Εκπαιδευτικό. Πίστευα ότι η μάθηση προέρχεται από κάρτες ή τουβλάκια, όχι από υφάσματα ή φυσικά υλικά. Πίστευα ότι η δημιουργικότητα μπορούσε να προέλθει μόνο με εκπαιδευτικά παιχνίδια – όχι σε σωρούς από καπάκια μπουκαλιών πάνω στο πάτωμα.Η τέχνη του να κρύβεις τα παιχνίδια που σου σπάνε τα νεύρα, χωρίς να νιώθεις ενοχέςΑλλά η μητρότητα – ειδικά η μητρότητα με τέσσερα εξαιρετικά περίεργα παιδιά – μου δίδαξε κάτι άλλο:Όσο πιο απλό είναι το υλικό, τόσο περισσότερο ενεργοποιεί τη φαντασία των παιδιών.Όταν σταμάτησα να το υπερσκέφτομαι και άρχισα απλώς να προσφέρω απλά υλικά – φελλούς, κορδέλες, κοχύλια, κουμπιά, ρολά χαρτιού υγείας – άρχισα να βλέπω μια αλλαγή. Όχι μόνο στο πώς έπαιζαν, αλλά και στο πώς σκέφτονταν.Ξαφνικά, ένα ρολό δεν ήταν σκουπίδι. Ήταν τηλεσκόπιο. Μετά γέφυρα. Μετά μεγάφωνο. Μετά σπαθί φωτός.Ένα μπολ με χάντρες γινόταν ζαχαροπλαστείο τη μία στιγμή και θησαυροφυλάκιο την επόμενη.Τα ίδια 10 αντικείμενα χρησιμοποιούνταν με 50 διαφορετικούς τρόπους μέσα σε μια εβδομάδα.Παρατηρούσα τη φαντασία τους να ανθίζει. Την ικανότητά τους στην επίλυση προβλημάτων να μεγαλώνει. Τα έβλεπα να δημιουργούν κάτι από το τίποτα και να νιώθουν περήφανα για ό,τι έφτιαξαν.Επιτυχία για μένα τώρα είναι ένα σπίτι γεμάτο παιχνίδια στο πάτωμα και δαχτυλιές στα παράθυραΜάθαιναν και μάθαιναν ουσιαστικά.Μάθαιναν πώς να σχεδιάζουν. Πώς να προσαρμόζονται. Πώς να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται χώρο και να ξαναδοκιμάζουν όταν η «κατασκευή» τους δεν πετύχαινε την πρώτη φορά.Μάθαιναν να ηγούνται. Να ακολουθούν. Να αφηγούνται ιστορίες, να δοκιμάζουν ιδέες και να προσπαθούν ξανά.Χωρίς φύλλα εργασίας. Χωρίς οδηγίες. Χωρίς μπαταρίες.Μόνο με απλά υλικά.Το θέμα με αυτό το είδος παιχνιδιού είναι ότι εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται πάντα παραγωγικό. Και σίγουρα προκαλεί έναν κακό χαμό στο σπίτι. Και για να είμαι ειλικρινής, μερικές φορές χρειάζεται να επιδείξω αυτοσυγκράτηση για να μην καθαρίσω ή «διορθώσω» κάτι που θεωρώ ότι δεν το έχουν κάνει σωστά.Αλλά όταν σταματώ για να παρατηρήσω αντί να παρεμβαίνω, το βλέπω καθαρά:Έτσι πρέπει να είναι η παιδική ηλικία.Όχι ήσυχη. Όχι “επιμελημένη”. Και δεν είναι πάντα εύκολο να το εξηγήσεις σε ανθρώπους που περιμένουν όλα να είναι πλαστικοποιημένα ή χρωματικά κωδικοποιημένα.Γι΄αυτό και αφήνω χώρο για αυτό το είδος παιχνιδιού στο σπίτι – χωρίς προετοιμασία, χωρίς πίεση.Το κουτί των θησαυρώνΚρατάμε ένα κουτί με ασφαλή, τυχαία αντικείμενα – καπάκια, κορδέλες, παλιά κλειδιά, κουβάρια κλωστής, κομμάτια από χαρτόνι. Όταν τα παιδιά θέλουν να δημιουργήσουν το βγάζω. Πάντα φτιάχνουν κάτι απρόβλεπτο.Το καλάθι της φύσηςΚατά τις βόλτες μας, μαζεύουμε πέτρες, φύλλα, κουκουνάρια, κοχύλια — ό,τι τραβήξει την προσοχή τους. Τα βάζουμε σε ένα ψάθινο καλάθι σε χαμηλό ράφι και γίνονται μαγικά συστατικά, υλικά για κατασκευές ή ό,τι ιστορία θέλουν να αφηγηθούν εκείνη τη μέρα.«Μαμά, θα με έκανε χαρούμενο να παίζαμε μαζί!»Τον δίσκο κατασκευών και πειραματισμούΒάζω ένα δίσκο ή ρηχό κουτί με ταινία, κορδόνια, ψαλίδι, πλαστελίνη και λίγα επαναχρησιμοποιούμενα κομμάτια — όπως χαρτόνια, ρολά χαρτιού, ξυλάκια χειροτεχνίας ή καπάκια. Στόχος; Φτιάξτε κάτι. Οτιδήποτε. Μια πυραμίδα, ένα σπίτι για έντομα, μια μηχανή που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να περιστρέφεται. Μαθαίνουν να δοκιμάζουν ιδέες, να επιλύουν προβλήματα και να συνεχίζουν όταν δεν πετυχαίνει την πρώτη φορά.Όσο για το χάος που δημιουργούν; Δεν είναι απλώς θόρυβος και ακαταστασία.Είναι φαντασία. Είναι πειραματισμός. Είναι δημιουργικότητα στην πιο καθαρή της μορφή.Και, ειλικρινά; Είναι ο τύπος μάθησης που κανένα φύλλο εργασίας δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει.
πηγή: mothersblog.gr