Gossip Rodos: Η ενασχόληση της Κορίνας Λεγάκη με το τραγούδι μετρά πολλά χρόνια και στην πολυετή αυτή πορεία της τα βήματά της είναι πάντα σταθερά. Ό,τι κάνει γίνεται με απόλυτο σεβασμό στη μουσική, στον στίχο, στην ουσία της δημιουργίας.Οκτώ μήνες πριν γεννήθηκε η κόρη της και όπως λέει και η ίδια, έκτοτε «βιώνει ένα θαύμα». Πώς είναι να είσαι μαμά και καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα; Τι θα έλεγε στην κόρη της εάν στην εφηβεία άκουγε τραπ; Τι φοβάται περισσότερο ως μαμά; Η Κορίνα Λεγάκη μίλησε για όλα τα παραπάνω αλλά και για τον τελευταίο της δίσκο «Σεκάνς» και φυσικά την παράσταση «Οι Κήποι του Χειμώνα» που ταξιδεύει τους θεατές κάθε Πέμπτη του Δεκέμβρη στο θέατρο «Άλσος». Πάντα χαμογελαστή, αισιόδοξη και με αστείρευτη όρεξη για δημιουργία και μουσική.https://www.instagram.com/p/C0n-cazI6kj/Έγινες μαμά οκτώ μήνες πριν. Πώς θα περιέγραφες την εμπειρία σου μέχρι στιγμής στο νέο αυτό ταξίδι;Κ.Λ. Βιώνω ένα θαύμα! Όσο κλισέ κι αν ακούγεται… αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νομίζεις ότι γνωρίζεις το σώμα σου και… ξαφνικά αρχίζει να αλλάζει και να αποκαλύπτεται η σοφία της φύσης: Το σώμα σου γνωρίζει πώς να συμπεριφερθεί και πώς να προετοιμάσει τον άνθρωπο που κυοφορείς, για να βγει στον έξω κόσμο, να εγκαταλείψει την ασφάλεια της μήτρας. Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, έτσι όλο το διάστημα αυτό το βίωσα με απεριόριστη χαρά αλλά και με πολλή δουλειά. Μέχρι εφτά μηνών τραγουδούσα στη σκηνή. Αλλά και στο στούντιο, μέχρι δυο μέρες πριν να γεννήσω! Η περίοδος της εγκυμοσύνης, της γέννας αλλά και το «μετά», είναι μια αποκάλυψη!Δεν είναι, λοιπόν, η μητρότητα όπως την φανταζόσουν; Αν την φανταζόσουν κάπως, φυσικά.Κ.Λ. Αυτά που σου έχουν πει οι φίλες σου, οι γονείς σου, οι γνωστοί σου, δεν φτάνουν. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μπορώ να αγαπήσω τόσο πολύ. Η μικρή μου χρειάστηκε να μείνει πέντε μέρες στη μονάδα φροντίδας πρόωρων μωρών. Θυμάμαι – όταν οδηγούσα για να πάω στην κλινική για να τη θηλάσω – πως ένιωθα το σώμα μου, την ψυχή μου, όλο μου το «είναι», να πλημμυρίζει από μια αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ ως τότε. Έχω αγαπήσει φίλους, αδέρφια, γονείς, τον σύζυγό μου, αλλά το παιδί είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτός ο τρόπος αγάπης. Δεν ήξερα πως υπάρχει τόση αγάπη, τόσο δυνατή και αποκαλυπτική.https://www.instagram.com/p/Cy2zPXCImTX/Είπες ότι στην εγκυμοσύνη δούλευες μέχρι και τον έβδομο μήνα. Γέννησες και το ίδιο διάστημα κυκλοφόρησε ο τελευταίος σου δίσκος. Πώς τα συνδυάζεις όλα – εμφανίσεις, δισκογραφίες, νέα καθημερινότητα – με ένα μωρό;Κ.Λ. Από τις συναυλίες έμεινα εκτός τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης και τους πρώτους μήνες αφότου γέννησα. Όσον αφορά τον δίσκο, και την προώθηση του, μάλλον δεν σταμάτησα ποτέ. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, δεν έχω κάποια βοήθεια από πεθερικά ή γονείς, οπότε η μικρή είναι συνέχεια μαζί μου – στις πρόβες, στις συνεντεύξεις κλπ. Συντονίζω εγκαίρως το πρόγραμμά μας, προετοιμάζω όλες τις τσάντες της μικρής και βγαίνουμε να αδράξουμε τη μέρα! Απαράβατος κανόνας: Όπου κι αν είμαστε, ότι κι αν κάνουμε, πάντα κρατάω το πρόγραμμα της μικρής σταθερό. Διακόπτω τα πάντα ώστε να φάει και να κοιμηθεί στα ωράρια της. Πιστεύω πως οι γυναίκες μπορούμε να ανταποκρινόμαστε σταθερά στις υποχρεώσεις και τις ευθύνες της μητρότητας ενώ κάνουμε συγχρόνως κι ένα σωρό άλλα πράγματα!Πώς είναι να είσαι μαμά και καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα; Είτε είσαι νέος καλλιτέχνης, είτε έχεις ήδη μία πορεία όπως εσύ.Κ.Λ. Το να είσαι μητέρα και καλλιτέχνης έχει μια πλευρά πολύ ωραία: Το παιδί είναι μαζί μου στις πρόβες, στο στούντιο, ακούει συνεχώς μουσική…Ήδη από την κοιλιά μου, στις συναυλίες, είχε έρθει σε επαφή με τη μουσική. Έχει μάθει και βάζει τα δαχτυλάκια της στο πιάνο και παίζουμε τραγουδώντας παρέα. Από την άλλη πλευρά όμως, όσον αφορά την εργασία και τον βιοπορισμό, σίγουρα υπάρχει ένα άγχος και μια εγρήγορση για τα επόμενα βήματα, πράγματα που δεν ήταν τόσο έντονα πριν την άφιξη της μικρής, ώστε να μπορώ να διασφαλίσω στην κόρη μου ένα όσο το δυνατόν πιο “ασφαλές” μέλλον.Διακρίσεις στον καλλιτεχνικό χώρο όσον αφορά τις μαμάδες γίνονται; Αν ναι, εσύ έχεις βιώσει;Κ.Λ. Σαφώς. Μια γυναίκα-μητέρα πολλές φορές θεωρείται αντιερωτικό πρότυπο. Επειδή (κατά τα απλουστευτικά κλισέ) δεν είναι… “διαθέσιμη”.Η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες μπορούμε να είμαστε συγχρόνως μητέρες, ερωμένες, σύζυγοι, φίλες, εργαζόμενες, πολιτικά και κοινωνικά μορφωμένες, άξιες και ικανές σε πολλούς τομείς συγχρόνως.Η κόρη σου έχει κάποιο αγαπημένο τραγούδι σου; Κ.Λ. Όχι δικό μου, του μπαμπά της. Όταν ήταν στην κοιλιά μου, της έβαζα κάθε πρωί το «Άγιος ο έρωτας», ένα τραγούδι που έχει γράψει τη μουσική και το τραγουδάει ο ίδιος. Όταν γεννήθηκε, υπήρξε μια περίοδος που είχε κολικούς. Μόλις της έβαζα αυτό το τραγούδι, ηρεμούσε!Εσύ έχεις κάποιο αγαπημένο νανούρισμα που της τραγουδάς;Κ.Λ. Στην κόρη μου μιλάω (και) σουηδικά. Μου βγήκε αβίαστα! Τα σουηδικά είναι η δεύτερη γλώσσα μου, η γλώσσα της μητέρας μου. Όπως, λοιπόν, η μητέρα μου μου μιλούσε στα σουηδικά, έτσι μιλάω κι εγώ τώρα στην κόρη μου. Της τραγουδάω σουηδικά νανουρίσματα, σουηδικά παιδικά τραγούδια. Βέβαια, της τραγουδάω και όλα μου τα τραγούδια όταν κάνουμε πρόβα γιατί πλέον έχω και κάποιον ακροατή μέσα στο σπίτι (γέλια).Ένα τραγούδι σου που θα της αφιέρωνες;Κ.Λ. «…Μια κάμερα ανοιχτή, όλη η ζωή – το φιλμ που γράφει τις στιγμές δεν σταματάει. Με μια ολόκληρη σεκάνς θα πάρεις πάλι τη ρεβάνς – να δούμε τούτη η ταινία που μας πάει…»
(“Σεκάνς” – το ομότιτλο με τον δίσκο μου τραγούδι σε στίχους της Ναντίνας Κυριαζή και μουσική του Κώστα Μπουντούρη).Αν η κόρη σου στην εφηβεία άκουγε τραπ, τι θα της έλεγες; Κ.Λ. Δεν θα το ενέκρινα, το δηλώνω αποφασιστικά. Με έχει προβληματίσει ωστόσο ποιός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να βάλεις κάποια όρια στο παιδί, να “φυτέψεις” έναν σπόρο ήθους και αισθητικής, χωρίς να φέρει η “κόντρα” αντίθετα αποτελέσματα.. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να της το απαγορεύσω. Έχοντας όμως δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ακρόαση πιο δημιουργικών μουσικών, πιστεύω πως αυτό θα οδηγούσε το παιδί μου στην επιλογή πιο ποιοτικών ακουσμάτων, που θα τη βοηθούσαν να ανθίσει και να βρει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού της.Τα τραπ “τραγούδια” εκπροσωπούν έναν κατεξοχήν ρατσιστικό σε όλα τα επίπεδα και “αντιδραστικό” βλέμμα στον κόσμο.Ακόμα ένα υποθετικό σενάριο. Αν μεγαλώνοντας, η κόρη σου, σου έλεγε ότι θέλει να γίνει τραγουδίστρια, τι θα της έλεγες;Κ.Λ. Θα ήμουν δίπλα της και θα της έλεγα να μην κάνει όλα τα λάθη που έκανα εγώ (γέλια).Τι λάθη θεωρείς ότι έχεις κάνει;Κ.Λ. Δεν είναι ακριβώς λάθη. Οποιοδήποτε «λάθος» έχω κάνει, το αντιμετωπίζω ως φωτογραφία της στιγμής. Και αυτό γιατί σε μια δεδομένη στιγμή έδρασα με κάποιον συγκεκριμμένο τρόπο. Θα προσπαθούσα, λοιπόν, να βοηθήσω το παιδί μου να συνειδητοποιήσει πιο αποτελεσματικά τι είναι η ίδια, τι είναι αυτό που της ταιριάζει, ώστε να βρει το δικό της δρόμο και να πάρει τις δικές της αποφάσεις χωρίς να χάνει χρόνο και ενέργεια.Ανατρέχοντας, πάντως, στη δική σου πορεία, έχω την αίσθηση ότι έχει κάνει σταθερά βήματα. Κ.Λ. Ναι, αυτό είναι αλήθεια.Θα έκανες κάτι διαφορετικό;Κ.Λ. Όχι. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων για όλα αυτά που με πολύ κόπο έχω καταφέρει. Με τη δισκογραφία, με τις live συναυλίες, τις συναντήσεις και συνεργασίες με δημιουργούς, με στιχουργούς/ποιητές, με μουσικούς, με ανθρώπους της τέχνης. Όλα αυτά είναι δώρα και πολύτιμες εμπειρίες που μόνο στην εξέλιξή μου με βοηθούν. Αντίστοιχα στην κόρη μου και σε όλα τα παιδιά εύχομαι να τους δοθούν ευκαιρίες ώστε να βρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται το δικό τους δρόμο για να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Μπορούν πια να επιλέξουν την πληροφορία και την κατεύθυνση πιο αποτελεσματικά και επιβάλλεται να πιστέψουν ότι τίποτα μα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.Καλό είναι βέβαια να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται, ότι όλα γίνονται με προσωπικό αγώνα και ότι δεν είναι κακό να κουβαλάμε και μία καλώς εννοούμενη τρέλα, ώστε να διεκδικήσουμε αυτά που αγαπάμε.Μιας και ανέφερες το διαδίκτυο, θετικά πράγματι υπάρχουν. Πολλοί γονείς, ωστόσο, φοβούνται τους κινδύνους που κρύβει. Εσύ; Κ.Λ. Βέβαια. Η κοινωνία έξω ποτέ δεν είναι “αθώα” και σε αυτήν την κοινωνία τα παιδιά έχουν όλο και μεγαλύτερη αυτόνομη πρόσβαση. Σαφώς με προβληματίζει εάν η μικρή θα πρέπει να έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και ποιο είναι το όριο: Από τη μια να μπορεί να αντλεί πληροφορίες για τα μαθήματά της, για αυτά που την απασχολούν ή να έχει πρόσβαση στις μουσικές, γιατί πια υπάρχουν πολύ καλές διαδικτυακές πλατφόρμες μουσικής. Από την άλλη, σίγουρα δεν θα μου άρεσε να την αφήνω με το τάμπλετ αγκαλιά με τις . Το αληθινό παιχνίδι είναι έξω στη φύση, στη ζωή, στις φιλίες.https://www.instagram.com/p/CrjOIGqsZN5/Ο τελευταίος σου δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο και λέγεται «Σεκάνς». Τι είναι για εσένα ο δίσκος αυτός; Κ.Λ. Θα συνδέσω την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση με αυτό που λέγαμε πριν για το παιχνίδι και για το να συναντάς φίλους από κοντά. Αυτή ήταν, λοιπόν, η ανάγκη μου μέσα στον κορονοϊό. Λίγο πριν τον κορονοϊό είχα κυκλοφορήσει τον δίσκο μου «Νέος Κόσμος» με την υπογραφή σημαντικών δημιουργών όπως ο Νίκος Ξυδάκης και ο Γιώργος Ανδρέου στις συνθέσεις του δίσκου, ο Μάνος Ελευθερίου, η Κική Δημουλά, ο Διονύσης Καψάλης, ο Θοδωρής Γκόνης στους στίχους. Ήταν ένας δίσκος, λοιπόν, “δασκάλων” και θεωρώ πολύ μεγάλη γενναιοδωρία από την πλευρά τους το ότι μου χάρισαν αυτό το υλικό, κάτι που δεν είναι αυτονόητο.Μέσα στην καραντίνα ένιωσα την ανάγκη να συνομιλήσω με ανθρώπους της γενιάς μου, της νεότερης γενιάς δημιουργών και να φτιάξουμε παρέα έναν δίσκο.Άρχισα να ψάχνω το υλικό, συνθέτες, μουσικούς, τραγουδοποιούς. Ήθελα να ακούσω τι πραγματικά συμβαίνει τώρα, τι γράφεται τώρα. Άλλα παιδιά τα ήξερα από πριν, άλλα τα γνώρισα αρχικά μέσω διαδικτύου. Αρχίσαμε να μιλάμε για το πώς μπορούμε να βρεθούμε από κοντά, μου έστειλαν τραγούδια κι εγώ ξεκίνησα να τα δοκιμάζω. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι ένα καλό που μας έκανε η καραντίνα ήταν ότι επιτέλους είχαμε χρόνο. Είχαμε χρόνο να δουλέψουμε στο στούντιο, στα σπίτια μας, οπότε δοκίμασα αρκετά τραγούδια. ‘Ετσι άρχισε να δημιουργείται μία πολύ ωραία παρέα. Νιώσαμε ότι έχουμε έναν κοινό «κήπο», έναν κοινό «τόπο παιχνιδιού». Και κάποιος όμως έπρεπε να μας βάλει σε τάξη. Ποιος θα μπορούσε να είναι καλύτερος από τον “γκουρού” του Τραγουδιού, τον Μανώλη Φάμελο; Ο Μανώλης έχει τεράστια εμπειρία ως δημιουργός και τραγουδοποιός, αλλά και ως παραγωγός. Υπογράφει την καλλιτεχνική επιμέλεια του άλμπουμ. Οι φίλοι που μου χάρισαν τα τραγούδια τους είναι ο Αντώνης Μπακαούκας, ο Κώστας Μπουντούρης, ο Ορέστης Ντάντος, ο Γιώργος Περού και ο Σταύρος Σιόλας. Οι περισσότεροι υπογράφουν και τους στίχους. Στίχους, όμως υπογράφουν και η Αθανασία Γιασουμή, ο Χάρης Γκιουλής, η Ναντίνα Κυριαζή, ο Ηλίας Μάστορης. Τις ενορχηστρώσεις έκανε το αγαπημένο συγκρότημα Δραμαμίνη. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας δίσκος τραγουδοποιών της νεότερης γενιάς, με ήχους ethinc και pop και “έντεχνους” και, και…Κι ονομάστηκε «Σεκάνς».Γιατί «Σεκάνς»; Κ.Λ. Έχω λατρεία στο σινεμά, στις μουσικές και στα τραγούδια του. Πάντα ένιωθα ότι τα τραγούδια αφηγούνται μικρές ιστορίες όπως ακριβώς μια σεκάνς, που είναι μια αλληλουχία εικόνων που δημιουργούν μια μικρή ιστορία, ένα απόσπασμα της ταινίας. Ήθελα λοιπόν, ο δίσκος να ονομάζεται «Σεκάνς». Τραγούδι με τίτλο Σεκάνς δεν είχα στον δίσκο. Έτσι ζήτησα από την καλή μου φίλη και θαυμάσια στιχουργό Ναντίνα Κυριαζή να γράψει τους στίχους. Μου απάντησε «είσαι τρελή, τι να γράψω με τη λέξη σεκάνς; Με ποια λέξη θα κάνει ρίμα;» Της λέω “με τη λέξη «ρεβάνς»”. Σε ένα 24ωρο είχα τους πολύ όμορφους στίχους της στο mail μου. Τη μουσική για το τραγούδι έγραψε ο Κώστας Μπουντούρης. Μόλις το άκουσα είπα “αυτό είναι ντουέτο και θέλω να το τραγουδήσω μαζί με έναν άνδρα ηθοποιό”. Στο μυαλό μου ήρθε κατευθείαν ο Θανάσης Αλευράς. Του έκανα την πρόταση και παρόλο που δεν τον γνώριζα τότε προσωπικά, δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Μόλις κυκλοφόρησε το βιντεοκλίπ μας σε σκηνοθεσία Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου.https://www.instagram.com/reel/CsLLzT6sYOD/Με τον Σταύρο Σιόλα έτσι γνωριστήκατε; Λόγω του δίσκου; Ταιριάξατε όπως φαίνεται και τώρα η συνεργασία σας συνεχίζεται: «Κήποι του Χειμώνα» τις Πέμπτες του Δεκέμβρη, στο θέατρο Άλσος. Κ.Λ. Με τον Σταύρο είχαμε απλά συστηθεί παλιότερα, δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ. Πάντα ένιωθα ότι είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πράγματα. Μόλις του ζήτησα να μου δώσει δυο τραγούδια του, μου έστειλε τους «Νάνους» και το «Νησί». Αισθάνθηκα αμέσως πως «με βρήκε». Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα και στις πρόβες μας. Αρχικά, ηχογραφήσαμε τα δυο τραγούδια, μιλήσαμε, συναντηθήκαμε, κάναμε τις πρόβες μας. Με έναν τρόπο με εκπαίδευσε να μπω στον “κόσμο” του. Αυτό ήταν ένα άλλο μεγάλο challenge στον δίσκο: Επειδή περιλαμβάνει πέντε διαφορετικούς δημιουργούς, πέντε ξεχωριστούς κόσμους, έπρεπε ως τραγουδίστρια να βρω μια κοινή συνισταμένη…Ο δίσκος κυκλοφόρησε και λίγο αργότερα μου γεννήθηκε η ιδέα να βρεθούμε με τον Σταύρο και “επί σκηνής”. Το συζητήσαμε και τα βρήκαμε αμέσως. Έχουμε φτιάξει την παράσταση «Κήποι του Χειμώνα». Ένα πρόγραμμα με διεθνές και ελληνικό ρεπερτόριο, από την Κορσική μέχρι την Ικαρία, από το Σαν Χουάν μέχρι το Μπουένος Άιρες, χριστουγεννιάτικους ύμνους, σμυρνέικα μινόρε και φυσικά προσωπικά μας τραγούδια.https://www.instagram.com/p/C0cRLvJL8_6/Μία ευχή για το νέο έτος;Κ.Λ. Να μπορούμε να «γεννάμε». Να «γεννάμε» ιδέες, θετικές εξελίξεις, θετικές δημιουργίες σε κάθε επάγγελμα. Θα ευχόμουν λοιπόν να έχουμε νέες «γέννες». Επίσης, οι γυναίκες να μην φοβόμαστε να γεννήσουμε παιδιά, να «γεννήσουμε» ιδέες, να «γεννήσουμε» σχέσεις. Όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες και οι καταστάσεις – επειδή ζούμε σε μία χώρα η οποία σου “απαγορεύει” να γεννήσεις ένα παιδί – να τολμάμε να το κάνουμε. Μπορούμε να αντέξουμε και να ανταπεξέλθουμε σε κάθε δυσκολία και ειλικρινά, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να νιώσουμε την συγκίνηση της γέννησης ενός παιδιού. Να πω, επίσης, ότι μητέρα δεν είναι μόνο η βιολογική μητέρα. “Μητέρα” είναι η αληθινή φίλη, η «μητέρα» σε μία κοινωνική συνθήκη, η Μεσόγειος «μητέρα».Ζούμε σε μία μεσογειακή χώρα όπου η μητέρα είναι το κεντρικό πρότυπο, η δυναμική επιρροή πίσω από κάθε καλό. Ας δούμε οι γυναίκες την θηλυκή πλευρά μας και ην ευρύτερη έννοια της «μητέρας». Η μητέρα στην αγκαλιά της χωράει ολόκληρο τον κόσμο.Κρατάω το «να μην φοβόμαστε». Δεν μπορώ να μην θυμηθώ το τραγούδι σου «The goldfish (Α lullaby)», ένα τραγούδι για τον φόβο που νιώθουν τα παιδιά που αφήνουν την πατρίδα τους και μεταναστεύουν σε άλλες χ για ένα καλύτερο αύριο. Τη μουσική και τους στίχους έχει γράψει ο Γιώργος Ανδρέου, και είναι ένα πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο τραγούδι σε σχέση με τα υπόλοιπα στη δισκογραφία σου. Θα δούμε κάτι αντίστοιχο από εσένα στο μέλλον;Κ.Λ. Η ενασχόλησή μου με παιδιά προσφύγων και μεταναστών σε καλλιτεχνική και κοινωνική βάση είναι σταθερά ενεργή και θα κάνουμε πολλά περισσότερα πράγματα στο άμεσο μέλλον.
πηγή: mothersblog.gr