Gossip Rodos: Πάντα ήξερα ότι έχω την τάση να θέλω να ευχαριστώ τους άλλους, αλλά δεν συνειδητοποιούσα πόσο πολύ έπαιξε ρόλο σε αυτό το γεγονός ότι ήμουν το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια.Καθώς μεγάλωνα, ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι το πρότυπο για τη μικρότερη αδελφή μου και να παίρνω αποφάσεις που ταίριαζαν καλύτερα στην οικογένεια. Πίστευα ότι το να είμαι συγκαταβατική και να βάζω τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μου ήταν το «σωστό». Σιγά σιγά αυτό έγινε η φυσική μου αντίδραση. Σπάνια μιλούσα για το τι ήθελα, αγχωνόμουν μήπως απογοητεύσω τους άλλους και αναλάμβανα αυθόρμητα τον ρόλο του «μεσολαβητή» στην οικογένεια. Ακόμα και σήμερα, πιάνω τον εαυτό μου να λέει «ναι» πολύ γρήγορα, να προσφέρεται να βοηθήσει πριν καν το ζητήσουν ή να “κουβαλάει” βάρη που ποτέ δεν μου ανέθεσε κανείς.10 τρόποι να γίνεις πιο ευτυχισμένη μαμά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της μητρότηταςΜε τον καιρό κατάλαβα ότι τα όριά μου ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτα.Τώρα που περιμένω το πρώτο μου παιδί – ένα κοριτσάκι – όλα φαίνονται διαφορετικά. Δεν θέλω να μεγαλώσει νομίζοντας ότι η αξία της εξαρτάται από το να κάνει τους άλλους χαρούμενους. Θέλω να ξέρει ότι είναι εντάξει να λέει όχι, ότι η φωνή της μετράει και ότι μπορεί να επιλέγει με αυτοπεποίθηση όσα της φέρνουν χαρά.Για να βρω τον δρόμο μου σε αυτό, στράφηκα στην ειδικό στα όρια, τη Nedra Glover Tawwab, της οποίας το βιβλίο Set Boundaries, Find Peace με καθοδηγεί στο να …ξεμάθω τα παλιά μοτίβα.Η Tawwab είναι θεραπεύτρια και συγγραφέας μπεστ σέλερ, που γράφει για τα όρια, τις σχέσεις και την εσωτερική γαλήνη με έναν πρακτικό και κατανοητό τρόπο. Στο Set Boundaries, Find Peace εξηγεί γιατί τα όρια είναι απαραίτητα και πώς να αρχίσουμε να τα θέτουμε, ακόμα κι όταν νιώθουμε άβολα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο της παιδικό βιβλίο, What Makes YOU Happy?, με σκοπό να βοηθήσει παιδιά αλλά και γονείς να ανακαλύψουν τη χαρά και να μάθουν να τιμούν τις επιλογές τους. Για μένα, και τα δύο βιβλία υπήρξαν σαν σωσίβιο στην προετοιμασία μου για τη μητρότητα.Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα είναι ότι τα όρια δεν είναι το πρόβλημα· η ενοχή που τα συνοδεύει είναι. Όπως εξηγεί η Tawwab, «συχνά θέλουμε να βάζουμε όρια χωρίς να νιώθουμε καμία ενοχή, αλλά συνήθως δεν λειτουργεί έτσι». Η υπενθύμιση ότι η ενοχή μειώνεται με την εξάσκηση υπήρξε πολύτιμη για μένα. Πάντα δυσκολευόμουν να πω «όχι», γιατί το ταύτιζα με την απογοήτευση που θα προκαλούσα στους άλλους. Όμως, με μικρά βήματα, όπως το να κάνω παύση πριν δεσμευτώ ή να αναρωτιέμαι αν πραγματικά θέλω κάτι, παρατήρησα ότι η ενοχή υποχωρεί όλο και πιο γρήγορα.Μαμά και ενοχές: «Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που σε έκανε να νιώσεις ενοχή;»Ένα ακόμα σημείο που με σημάδεψε ήταν η οπτική της για το «όχι». Όταν τα παιδιά το ακούνε στο σπίτι, μαθαίνουν ότι δεν γίνεται πάντα το δικό τους και ασκούνται στο να διαχειρίζονται τα συναισθήματα απογοήτευσης. Το να το βλέπω σαν μάθημα κι όχι σαν απόρριψη άλλαξε την προοπτική μου. Αντί να ανησυχώ ότι θα είμαι «αυστηρή μαμά», μπορώ να θυμάμαι ότι το «όχι» την προετοιμάζει για την πραγματικότητα και χτίζει ανθεκτικότητα.Το What Makes YOU Happy? με συγκίνησε εξίσου. Η ιστορία ακολουθεί ένα κορίτσι που δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις για τα γενέθλιά του επειδή σκέφτεται τις προσδοκίες των άλλων. Μέσα από την αφήγηση, οι γονείς καλούνται να αναγνωρίζουν τι δίνει χαρά στα παιδιά τους και να επικυρώνουν αυτές τις επιλογές, όσο μικρές κι αν φαίνονται. Αυτό μου έδειξε ότι το να σεβόμαστε τις προτιμήσεις των παιδιών μας είναι ένας τρόπος να τα διδάσκουμε όρια.Το βιβλίο μας προσκαλεί επίσης να αναλογιστούμε τη δική μας ευτυχία μαζί με των παιδιών. Για κάποιον σαν εμένα, που ένιωθε ενοχή όταν φρόντιζε τον εαυτό του, αυτό ήταν αποκαλυπτικό. Θέλω η κόρη μου να με βλέπει να ξεκουράζομαι, να απολαμβάνω χόμπι, να επιλέγω πράγματα που με χαροποιούν – έτσι ώστε να μάθει κι εκείνη να δίνει αξία στις δικές της ανάγκες.Διαβάζοντας την Tawwab, συνειδητοποίησα πόσο συχνά τα παιδιά καθρεφτίζουν τις δικές μας συμπεριφορές. Αν δεν σπάσουμε συνειδητά τον κύκλο του people pleasing, είναι πιθανό να τον κληρονομήσουν. Κατάλαβα επίσης ότι η ενοχή δεν σημαίνει πάντα ότι κάνουμε κάτι λάθος, μερικές φορές δείχνει ότι αλλάζουμε προς το καλύτερο. Και το πιο σημαντικό: η αυτοφροντίδα δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη. Όταν οι μητέρες παραμελούν τον εαυτό τους, οδηγούνται σε εξουθένωση όταν όμως ξεκουράζονται, επιστρέφουν πιο δυνατές.Είμαι καλύτερη μητέρα όταν φροντίζω τον εαυτό μου – Αυτό διαπίστωσα μετά τη γέννηση του 2ου παιδιούΚαθώς ετοιμάζομαι να γνωρίσω την κόρη μου, ξέρω ότι δεν θα τα κάνω όλα τέλεια, κι αυτό είναι εντάξει. Θέλω όμως να ξέρει ότι η φωνή της, η χαρά της και τα όριά της έχουν αξία. Και ενώ δεν μπορώ να σβήσω όλα όσα “κουβαλάει” το να είσαι η μεγαλύτερη κόρη ή μια «αιώνια ευχαριστημένη», μπορώ να δουλέψω ώστε εκείνη να μη χρειαστεί να σηκώσει το ίδιο βάρος.
πηγή: mothersblog.gr