Gossip Rodos: Μια παράσταση που φέτος στο «Από μηχανής θέατρο» διανύει την πιο δημιουργική και επιτυχημένη τροχεία της αφού οι «ήρωες» σε αυτή είναι τρεις αξιόλογοι ηθοποιοί -Κώστας Αρζόγλου, Χρήστος Βαλαβανίδης και Πάνος Σκουρολιάκος- που έχουν καταφέρει να «παντρέψουν» κωμωδία και δράμα με έναν τρόπο τόσο ρεαλιστικό που προσφέρει «τονωτικές ενέσεις» στο κοινό που είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα.
«Μας φτάνει που ανεβαίνουμε στο σανίδι κάθε βράδυ και παίζουμε μεταξύ μας», θα πει για τη σχέση που τους ενώνει. Μια σχέση δυνατή, σχεδόν «συγγενική», όπως λέει.Ο Πάνος Σκουρολιάκος με αφορμή την παράσταση «Ήρωες» μίλησε αποκλειστικά στο gossip-tv για το έργο, τους ήρωες στη δική του ζωή, πόσο τον αφορά η υστεροφημία σε έναν κόσμο που «φλέγεται» αλλά και για όλα όσα θέλει να μεταφέρει μέσα από την Τέχνη του.
Φέτος σας απολαμβάνουμε στο Από μηχανής θέατρο και στην παράσταση Ήρωες. Πείτε μου δυο λόγια«Είμαστε τρεις ηθοποιοί, οι οποίοι γνωριζόμαστε πάρα πάρα πολλά χρόνια. Έχουμε ξανασυνεργαστεί και σε άλλες δουλειές και σε θεατρικές αλλά και στην τηλεόραση. Είμαστε άνθρωποι που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και είμαστε σε μια φάση της ζωής μας που δεν περιμένουμε τίποτα, ούτε επιβεβαίωση -όχι ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί αλλά μας φτάνει που ανεβαίνουμε στο σανίδι κάθε βράδυ και παίζουμε μεταξύ μας. Η σχέση μεταξύ μας μετά από τη γνωριμία όλων αυτών των χρόνων και τη συνάφεια που έχουμε δεν είναι πια σχέσεις επαγγελματικές. Δεν είναι σχέσεις φιλικές. Εγώ θα το έλεγα ότι είναι σχέσεις οικογενειακές. Είμαστε πια σαν συγγενείς, όπως παλιά που μαζευόντουσαν οι συγγενείς την Κυριακή το μεσημέρι γύρω από το τραπέζι. Έτσι αισθάνομαι ότι είμαστε και εμείς σε αυτό το έργο. Ένα έργο με πάρα πολλές αρετές. Ένα έργο όπου το γέλιο και η συγκίνηση συνυπάρχουν δημιουργώντας μια πάρα πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Ένα έργο – παράδειγμα σε όλες τις ηλικίες. Τι θέλουν αυτοί οι ηλικιωμένοι, βετεράνοι στρατιωτικοί; θέλουν να διεκδικήσουν τη συνέχεια της ζωής τους. Δεν συμβιβάζονται με το ίδρυμα που τους έβαλαν μέσα περιμένοντας να πεθάνουν. Αλλά θέλουν να φύγουν, να δραπετεύσουν, να συνεχίσουν τη ζωή τους, να διεκδικήσουν μία ζωή πέρα από το προδιαγεγραμμένο τέλος. Και αυτό αφορά στους ηλικιωμένους, αφορά στους μεσήλικες, αφορά στους νέους, αφορά στους πάντες. Όλοι μας δεν θέλουμε μια δική μας ζωή; Όλοι μας δεν θέλουμε να καθορίσουμε εμείς τη ζωή μας, να δράσουμε, να υπάρξουμε; Αυτό συμβαίνει και σε αυτό το έργο και συμβαίνει με πάρα πολύ ωραίο τρόπο. Και με γέλιο και με συγκίνηση»
Το ρόλο σας πώς τον προσεγγίσατε;«Οι ρόλοι είναι πολύ καλά κρυμμένοι. Δεν είναι εύκολα αναγνώσιμοι. Ακόμα και και σήμερα που είμαστε τέλος Γενάρη, κάθε μέρα ψάχνω και βρίσκω καινούργια πράγματα που πρέπει να αναδείξω, καινούργια πράγματα που πρέπει να «φωτίσω», καινούργια πράγματα που πρέπει να υποδυθώ. Ο ρόλος ήταν, όπως είπα προηγουμένως, είναι δύσκολος από την άποψη ότι είναι καλά κρυμμένος.Όλοι μας δεν θέλουμε μια δική μας ζωή; Όλοι μας δεν θέλουμε να καθορίσουμε εμείς τη ζωή μας, να δράσουμε, να υπάρξουμε; Αυτό συμβαίνει και σε αυτό το έργοΑυτός ο άνθρωπος που παίζω εγώ, ο Σταύρος, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, έχει μια αγοραφοβία, η οποία δεν φαίνεται, δεν λέγεται πουθενά. Όχι, αλλά βγαίνει από συγκεκριμένες φράσεις, από συγκεκριμένες ατάκες, από συγκεκριμένες σκηνές και πρέπει να το «βγάλω» αυτό, να το καταλάβει ο θεατής χωρίς να του το πω. Είναι δύσκολοι ρόλοι. Αυτή είναι η γοητεία και η ομορφιά. Να πάρεις ένα πράγμα δύσκολο και να το κάνεις εύληπτο και αναγνώσιμο από τον θεατή και μάλιστα και με έναν τρόπο που ο θεατής να το απολαύσει»Νομίζω ότι αυτή είναι και η μαγεία, να τους γεννάτε αρχικά και να τους χτίζετε και να τους προσφέρετε στο κοινό έτσι όπως πρέπει, απογυμνωμένους«Έτσι ακριβώς. Και την άποψη αυτή… Όταν οι ηθοποιοί έχουν μία εμπειρία, οι απαιτήσεις είναι πολύ παραπάνω. Όχι να κάνουν εύληπτους ρόλους από το κοινό, απλά αλλά τους κάνει με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσε να τους κάνει κανένας άλλος. Κουβαλώντας ο κάθε ηθοποιός την πείρα του, κουβαλώντας στις αποσκευές του τη βαλίτσα του θεατρίνου από όλα τα χρόνια που βρίσκεται πάνω στο σανίδι»
Αν σας ρωτούσα έτσι σε μια ευρύτερη έννοια, οι ήρωες στη δική σας ζωή ποιοι είναι; «Οι ήρωες είμαστε όλοι εμείς. Είναι όλοι απλοί άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται σε ένα καταιγισμό επιβολής, σε ένα καταιγισμό καταστάσεων που μειώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι ήρωες είναι όλοι αυτοί οι οποίοι κάθε μέρα πρέπει να σηκωθούν και να πάνε στη δουλειά, στην επισφαλή δουλειά που υπάρχει στη σημερινή πια ανθρωπότητα. Οι ήρωες είναι αυτοί οι οποίοι διαφωνούν και απορρίπτουν καταστάσεις οι οποίες προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται. Αγωνίζονται όχι μόνο με την έννοια την πολιτική και αυτή πρωτίστως βεβαίως, αλλά και με την έννοια συναγωνιστική μέσα στην κοινωνία. Οι ήρωες λοιπόν είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι της καθημερινότητας»
Είναι τίτλος τιμής και κοπιάζουμε πάρα πολύ, νομίζω, για να τον κρατήσουμε ζωντανό στις μέρες μας.«Ναι, ακριβώς, Το πιο σημαντικό είναι να δίνεις κάποια παραδείγματα στους νεότερους ανθρώπους, οι οποίοι δεν υποχρεωμένοι να ξέρουν τα πάντα, όχι να τους επιβάλλεις συμπεριφορές. Ως παράδειγμα και αν διαλέξει ο νέος άνθρωπος ό, τι θέλει και το λέω γιατί αυτό το έργο αφορά και τους νέους ανθρώπους. Αυτοί και αν θέλουν να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους, αυτοί και αν δεν συμβιβάζονται σε έναν χώρο όπως οι ήρωες σε αυτό το ίδρυμα. Άρα λοιπόν είναι ένα έργο για όλες τις ηλικίες, πραγματικά, για όλους τους ανθρώπους και είναι, δεν θα μ’ άρεσε να πω διδακτικό, εν πάση περίπτωση προτείνει θετικά πράγματα για τον καθένα μας»
Αν σας ζητούσα -μιας που το έργο έχει να κάνει με ανθρώπους τρίτης ηλικίας-, με τρεις-τέσσερις λέξεις να μου πείτε τι θέλει ο άνθρωπος τελικά στη δύση της ζωής του για να νιώσει ολοκληρωμένος, ποια θα ήταν αυτά;
«Καταρχήν να είναι καλά και να είναι περήφανος με αυτά που έχει κάνει στη ζωή του. Και αν δεν νιώσει καλά και δεν νιώθει περήφανος, πάντα υπάρχει χρόνος. Και αυτό λένε οι ήρωες στην παράστασή μας. Πάντα υπάρχει χρόνος και να διορθώσεις τα πράγματα και να τα αναθεωρήσεις. Τι θέλουν οι άνθρωποι σε μια μεγάλη ηλικία; Θέλουν μια αναγνώριση της αξιοπρέπειάς τους, της πορείας της ζωής τους. Και βέβαια κάτι που δεν υπάρχει στην ελληνική πολιτεία, μια φροντίδα πραγματική για τους ηλικιωμένους. Όταν έχουν αυτές τις συντάξεις πείνας που έχουν δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένοι και δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι τους αποδίδει αυτά που αξίζουν»
Αν σας ζητούσε να βάζετε ένα τίτλο στη μέχρι τώρα πορεία σας, προσωπική και επαγγελματική, ποιος θα ήταν αυτός;«Ένας τίτλος θα μπορούσε να είναι «Και συνεχίζουμε». Αν μείνεις στάσιμος, τέλειωσες»Ήρωες είναι όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται σε ένα καταιγισμό επιβολήςΣτην τηλεόραση γιατί δεν σας βλέπουμε;«Τα χρόνια που ήμουν βουλευτής επέλεξα να μην παίξω. Δεν μου αρέσει η εικόνα βουλευτών οι οποίοι δεν είναι στη βουλή και είναι στα στούντιο ή στο θέατρο. Όταν μετά από δύο τετραετίες βουλευτής αποχώρησα από την άμεση πολιτική δραστηριότητα έπαιξα στο Κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδας πέρσι, φέτος εδώ. Αλλά αυτό σημαίνει ότι έμεινα έξω από την τηλεοπτική αγορά, η οποία έχει τους δικούς της κανόνες. Θα ήθελα να επιστρέψω αλλά δεν τρελαίνομαι, δεν είναι αυτοσκοπός στη ζωή μου. Παρακολουθώ όταν μπορώ τηλεόραση. Υπάρχουν σίριαλ τα οποία μου αρέσουν και άλλα που δεν μου αρέσουν και υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι ηθοποιοί, πολύ καλοί ηθοποιοί και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα»Θα ήθελα να επιστρέψω στην τηλεόραση αλλά δεν τρελαίνομαιΕίναι σημαντικό αυτό γιατί και το κοινό γενικά έχει εκπαιδευτεί στο καλό υλικό.«Καταρχήν το θέατρο είναι ελληνική εφεύρεση. Λοιπόν, έχουμε πολύ και καλό θέατρο. Τρεις πόλεις είναι οι θεατρικές πρωτεύουσες του κόσμου. Η Αθήνα, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη. Και το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη συντηρούνται κυρίως από τον τουρισμό. Από τον πολιτιστικό τουρισμό που πάει σε αυτές τις πόλει. Εδώ, τα θέατρα, όλα αυτά που λέμε και τόσες χιλιάδες παραστάσεις, πρεμιέρες κλπ. έχουν να κάνουν με το ελληνικό κοινό. Δεν έρχεται κανένας από την Ιαπωνία να δει θέατρο στην Ελλάδα και σε αυτό έχει η μεγάλη ευθύνη η πολιτεία που θα έπρεπε να συντονίσει τη δουλειά της στον τουρισμό και με τις προτάσεις τις πολιτιστικές που υπάρχουν στην Αθήνα και όχι μόνο»
Πώς διαχειρίζεστε τις δυσκολίες; «Με ψυχραιμία και με προσήλωση στο να ξεπεράσεις ή να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Δεν μπορείς να αποφύγεις τις δυσκολίες όπως δεν μπορείς να αποφύγεις και το ξεπέρασμα των δυσκολιών. Εδώ είμαστε… Ό,τι και να γίνει. Ήμουνα κάποτε στην Καποδοκία και μιλάγαμε με μια γιαγιά εκεί και μας έλεγε πόσο κρύο κάνει το χειμώνα και πόσο χιόνι έχει το χειμώνα. Πού έφτανε το χιόνι, ξέρω εγώ, μέχρι την πόρτα πάνω. «Και τι κάνατε;» την ρώτησε μια κοπέλα. Και τι να κάνουμε, μετά σταματάει να χιονίζει λέει. Σωστά. Αυτό είναι, θα σταματήσει να χιονίζει, δεν υπάρχει περίπτωση»
Το παράσημό σας είναι το χειροκρότημα;«Βέβαια, νιώθεις κολακευμένος όταν χειροκροτάει ο κόσμος, αλλά μέσα του βαθιά ο ηθοποιός και ενώπιος ενώπιω, ξέρει πολύ καλά αν το χειροκρότημα αξίζει τον κόπο ή αν δεν αξίζει τον κόπο. Δηλαδή αν έκανε κάτι καλό ή αν δεν έκανε κάτι καλό. Το ξέρει πάρα πολύ καλά ο ηθοποιός πέρα από το χειροκρότημα το οποίο ναι, βεβαίως είναι πολύ κολακευτικό και όλοι οι καλλιτέχνες το έχουν ανάγκη»Δεν ήθελα τα παιδιά μου να βρουν δυσκολίες σε έναν χώρο που το ξέρω πάρα πολύ καλά και ξέρω πάρα πολύ καλά τις δυσκολίες τουΝα περάσω λίγο και στον μπαμπά Σκουρολιάκο;«Τα παιδιά τα δικά μου δεν διάλεξαν το καλλιτεχνικό χώρο. Η κόρη μου είναι βιολόγος καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης στο Βέλγιο. Ο γιος μου είναι μηχανικός βιολογικής. Ασχολούνται με άλλα πράγματα εντελώς. Και αυτό με ευχαριστεί με την έννοια ότι ούτως ή άλλως ό,τι δουλειά και να κάνεις, όποια ασχολία και να έχεις θα βρεις δυσκολίες. Αλλά τουλάχιστον δεν ήθελα τα παιδιά μου να βρουν δυσκολίες σε έναν χώρο που το ξέρω πάρα πολύ καλά και ξέρω πάρα πολύ καλά τις δυσκολίες του. Εγώ τους άφησα να αποφασίσουν μόνοι τους. Όταν ήταν μικρή η κόρη μου, ενώ πάντα ήθελε να σπουδάσει Βιολογία κι ενώ είχε περάσει στον Πανεπιστήμιο, γκρίνιαζε. Με παίρνε τηλέφωνο και μου λέει “θα τα παρατήσω όλα. Θα το παρατήσω το Πανεπιστήμιο”. “Καλά”, λέω, “τι σκέφτεσαι να κάνεις;”. “Θα ασχοληθώ με την υποκριτική”. Λέω “εντάξει, οκ, παράτα, το έλα και θα προσπαθήσουμε να πάρεις μια σχολή”. Δεν της έφερα καμία αντίρρηση και δεν το ξαναείπε»Σημασία έχει ο θεατής να φεύγει από την παράσταση και να πηγαίνει σπίτι του με ένα «αντίδωρο»Ίσως ήθελε να ακούσει αυτό.«Ήθελε να τεστάρει. Άρα λοιπόν δεν λέμε ποτέ στα παιδιά μας «όχι». Προσπαθούμε να τα αφήσουμε να αποφασίσουν μόνα ή να τους καταδείξουμε έμμεσα κάποια πράγματα. Έμμεσα και όχι πιεστικά και πατερναλιστικά»
Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάτι; «Κοιτάξτε, η ζωή μου έχει δώσει πολύ περισσότερα από όσα της ζήτησα. Ειλικρινά. Δεν είχα σκεφτεί καθόλου ότι εγώ στη ζωή μου θα κάνω αυτά τα πραγματάκια που έκανα, δεν έχει σημασία. Καθόλου. Άρα λοιπόν θα άλλαζα κάτι. Ναι, με τη γνώση την τωρινή θα άλλαζα κάποια πράγματα, αλλά είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από αυτά που μου έχει δώσει η ζωή μέχρι σήμερα.
Έχει αξία η υστεροφημία;«Η υστεροφημία δεν σε αφορά εσένα. Το θέμα είναι ο κόσμος που έρχεται και κάθεται εκεί απέναντί σου στη θέση του θεατή. Τώρα, σήμερα, χτες, σε όλη τη διάρκεια της πορείας της θεατρικής, να φεύγει και να πηγαίνει σπίτι του με ένα «αντίδωρο». Να έχει πάρει κάτι. Να του έχεις δώσει κάτι. Και να το έχεις δώσει μέσα από την ψυχή σου, μέσα από τον τρόπο που έκανες τον ρόλο, μέσα από αυτά που θες να περάσεις. Δεν πληρωνόμαστε για να λέμε σαχλαμάρες και αστεία ή να κάνουμε δραματικές σκηνές που να συγκινείται ο κόσμος. Πληρωνόμαστε για να μεταφέρουμε… όπως μεταφέρεται η μετάληψη από την εκκλησία στους ανθρώπους»
πηγή: gossip-tv.gr